بررسی تحلیلی نقد نو تاریخ‌گرایی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

دانشیار زبان و ادبیات عربی، دانشگاه گیلان،رشت، ایران

10.22126/tbih.2024.10643.1012

چکیده

تاریخ و ادبیات، از دیرباز در رابطه­ای دیالکتیکی با هم بوده­اند و مطالعة آثار ادبی و نقدی نشان ­دهندة تحولات همزمان در این دو پدیده است. این­که کدامیک موجد تغییر در دیگری­ است در این بحث چندان مورد توجه نیست، اما چیزی که برای ما بسیار اهمیت دارد رابطه­ای دوگانه است که همواره بین آن­ها برقرار بوده است. تاریخ و ادبیات که در شکلی جزئی­تر در تاریخ ادبیات مطرح می­شوند در شکل بخشیدن به هم یا ارائة گزارش از هم عمل می­کنند و همین مهم در گذشته به شکل سنتی و در دورة معاصر در ساحتی نوین مطرح است و در این نوشته بر آنیم تا ضمن ارائة مختصری از ارتباط تاریخ با ادبیات و مقدمه­ای دربارة نقد تاریخی سنتی به مقولة تاریخ­گرایی نوین در نقد یا نقد نئوتاریخ­گرایانه بپردازیم.
نتیجة بحث نشان می­دهد در خوانش جدید نقد تاریخ­گرایانه، ادبیات و متن ادبی در ارائة گزارش تاریخی نه تنها وامدار صرف تاریخ ومتون تاریخی نیست، بلکه چه بسا می­تواند با استفاده از ساختار چند صدایی و چند ساحتی و شگردهای هنری، تصویری متقن از رویدادهای حال و گذشته در اختیار مخاطب قرار دهد، امری که معمولا تاریخ انجامش را عموما حق خود می­داند.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Analytical Review of the Criticism of New Historicism

نویسنده [English]

  • Farhad Rajabi
Associate Professor, University of Guilan.Rasht. Iran
چکیده [English]

History and literature have been in a dialectical relationship for a long time, and the study of literary and critical works shows simultaneous developments in these two phenomena. Which one is the cause of change in the other is not very important in this discussion, but what is very important for us is the dual relationship that has always existed between them. History and literature, which are presented in a more detailed form in the history of literature, function in shaping each other or providing a report of each other, and this is important in the past in a traditional way and in the contemporary period in a new way, and in this The purpose of this article is to provide a brief overview of the relationship between history and literature and an introduction to traditional historical criticism, and discuss the category of modern historicism in criticism or neo-historical criticism.
The result of the discussion shows that in the new reading of historicist criticism, literature and literary text in providing historical report is not only dependent on history and historical texts, but it can also use multi-voice and multi-dimensional structure and artistic techniques. To provide the audience with a clear picture of the current and past events, something that history generally considers its right to do. 

کلیدواژه‌ها [English]

  • History
  • Art
  • Literature
  • Literary criticism
  • Discours
تایسن، لیس (1387).  نظریه­های نقد ادبی معاصر. ترجمه، مازیار حسین زاده و فاطمه حسینی، تهران، نگاه امروز.
پارکر، جان (1392). ساختاربندی. ترجمه، امیر عباس سعیدی­پور، چاپ سوم، تهران، آشیان.
پاینده، حسین (1397). خوانش متن به شیوة تاریخ­گرایان نوین. مجله انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی ارتباطات، سال چهاردهم (53)، 39-11.  https://doi.org/10.22034/jcsc.2019.34324
پاینده، حسین (1391). رهایی ادبیات از بند تاریخ. مجله سوره، شماره نهم، شماره 62 و 63، 17-16.
پاینده، حسین (1397). نظریه و نقد ادبی. تهران، سمت.
حبیب، ریفی (1396). نقد ادبی مدرن و نظریه. ترجمه، سهراب طاووسی، تهران، نگاه نو.
خبازی کناری، مهدی؛ سبطی، صفا (1396). ساختارگرایی و پساساختارگرایی. تهران، حکایت قلم نوین.
دهقانی، رضا (1390). چیستی نقد تاریخی. سال سوم، شماره 1، 145-174.
رایان، مایکل (1392). درآمدی بر نقد. ترجمه: سارا کاظمی منش، تهران، آوند دانش.
سلدن، رامان و پیتر ویدوسون (1392). راهنمای نظریه ادبی معاصر. ترجمه، عباس مخبر، چاپ پنجم، تهران، طرح نو.
ایگلتون، تری (1393). مارکسیسم و نقد ادبی. ترجمه: اکبر معصوم بیگی، چاپ سوم، تهران، بوتیمار.
لوکاچ، جورج (1395). نویسنده.  نقد، فرهنگ، ترجمه: اکبر معصوم بیگی، تهران، نگاه.
موران، برنا (1389). نظریه ­های ادبیات و نقد. ترجمه: ناصر داوران، تهران، نگاه.